سندرم جروِل و لَنگه-نیلسن (Jervell and Lange-Nielsen syndrome)

سندرم جروِل و لَنگه-نیلسن: بررسی جامع یک اختلال قلبی-شنوایی ژنتیکی

توضیحات کلی

سندرم جروِل و لَنگه-نیلسن (Jervell and Lange-Nielsen Syndrome – JLNS) یک اختلال ژنتیکی مادرزادی و اتوزومال مغلوب است که به عنوان یکی از زیرمجموعه‌های سندرم QT طولانی (Long QT Syndrome – LQTS) شناخته می‌شود. این سندرم با ویژگی‌های بالینی خاصی همراه است:

• کاهش شنوایی حسی-عصبی شدید و دوطرفه: بیماران مبتلا به JLNS اغلب از بدو تولد دچار ناشنوایی کامل یا شدید در هر دو گوش هستند.
• جهش‌های ژنتیکی: این سندرم ناشی از جهش در دو ژن اصلی کدکننده کانال‌های پتاسیمی قلب است. این کانال‌ها نقش حیاتی در تنظیم فعالیت الکتریکی قلب دارند.
• خطر بالای مرگ ناگهانی قلبی: به دلیل اختلال در فعالیت الکتریکی قلب و طولانی شدن فاصله QT در الکتروکاردیوگرام (ECG)، خطر آریتمی‌های کشنده و مرگ ناگهانی قلبی در افراد مبتلا به JLNS بسیار بالا است. به همین دلیل، معمولاً کاشت دفیبریلاتور کاردیوورتر قابل کاشت (ICD) برای این بیماران ضروری است.

تاریخچه سندرم QT طولانی

درک و شناسایی سندرم QT طولانی، و به تبع آن سندرم جروِل و لَنگه-نیلسن، طی دهه‌ها تکامل یافته است. در ادامه به نقاط عطف مهم در تاریخچه این سندرم اشاره می‌شود:

• ۱۸۵۶ – فریدریش لودویگ مایسنر (Friedrich Ludwig Meissner): این متخصص زنان و کودکان آلمانی، اولین بار در سال ۱۸۵۶، گزارشی از مرگ ناگهانی یک دختر ناشنوا را ارائه داد. او توصیف کرد که این دختر در مدرسه و در حین توبیخ عمومی غش کرده و فوت کرده است. والدینش از این اتفاق متعجب نبودند، زیرا دو فرزند «ناشنوای گنگ» دیگر خود را نیز تحت شرایط مشابهی از ترس و خشم از دست داده بودند [Meissner, 1856: 119-120].
• ۱۹۰۱ – لوئیس مورکیو (Luís Morquio): در سال ۱۹۰۱، مورکیو، پزشک اهل اروگوئه، خانواده‌ای را توصیف کرد که در آن پنج نفر از هشت خواهر و برادر دچار حملات مکرر «سنکوپ» (غش) می‌شدند. چهار نفر از این کودکان فوت کردند. در آن زمان نوار قلب (ECG) در دسترس نبود و ناشنوایی هرگز ذکر نشد. با این حال، کودکان بی‌تفاوت، گوشه‌گیر، غیر اجتماعی و بی‌اعتماد توصیف شدند: صفاتی که امروزه به عنوان نشانه‌ای از کم شنوایی تشخیص داده نشده تلقی می‌شوند [Morquio, 1901: 467-475].
• ۱۹۵۳ – هرلین و مولر (Herrlin and Möller): در سال ۱۹۵۳، هرلین و مولر موردی از سنکوپ قلبی مکرر در یک پسر جوان مبتلا به ناشنوایی را گزارش کردند. آنها نوار قلب بیمار را ثبت کردند و متوجه انحرافات منفی موج T در تمام لیدها، امواج ST قوس‌دار و افزایش فاصله QT شدند. هرلین و مولر برای اولین بار ارتباط بین سنکوپ، ناشنوایی و LQTS را توصیف کردند.

• Acta Pædiatrica, 1953

• ۱۹۵۷ – آنتون جروِل و فِرد لَنگه-نیلسن (Anton Jervell and Fred Lange-Nielsen): در سال ۱۹۵۷، پروفسور کاردیولوژی نروژی، آنتون جروِل، به همراه همکارش و نوازنده جاز، فِرد لَنگه-نیلسن، یک سندرم اتوزومال مغلوب را با فاصله QT طولانی همراه با ناشنوایی و مرگ ناگهانی توصیف کردند.

• آنها چهار مورد از ناشنوایی-گنگی همراه با یک بیماری قلبی خاص را در یک خانواده مشاهده کردند. والدین و دو فرزند دیگر سالم و دارای شنوایی طبیعی بودند. همه کودکان ناشنوا-گنگ دچار حملات غش می‌شدند، که احتمالاً تشنج‌های آدامز-استوکس ناشی از ایست قلبی بود. اولین حمله بین سنین ۳ تا ۵ سالگی رخ داد و سه نفر از کودکان به ترتیب در سنین ۴، ۵ و ۹ سالگی در اثر این حملات جان باختند.

• مطالعات الکتروکاردیوگرافی در سه مورد، افزایش قابل توجه فاصله Q-T را نشان داد.

• Am Heart J. 1957

• جروِل و لَنگه-نیلسن یک مورد از یک پسر جوان متولد ۱۹۴۴ را تشریح کردند که از سن ۳ سالگی دچار «حملات غش» مکرر بود. این حملات معمولاً پس از فعالیت بدنی رخ می‌داد. گهگاهی پسر از تپش قلب و دردهای پره‌کوردیال (دردهای قفسه سینه) شکایت می‌کرد. در جولای ۱۹۵۳، او معاینه شد و تنها یافته پاتولوژیک افزایش فاصله Q-T در الکتروکاردیوگرام بود که پس از ورزش بدتر می‌شد. در ۱۹ نوامبر ۱۹۵۳، او دچار حمله دیگری شد. ناگهان رنگ‌پریده شد، بیهوش شد و درگذشت.                                                                                                                                                                                                                                         

• (a) نوار قلب ۲۰ جولای ۱۹۵۳، در حالت استراحت. لیدهای I, II, III, IVR. Q-T = 0.50s. R-R = 0.88s.

• (b) نوار قلب ۲۰ جولای ۱۹۵۳، پس از دویدن از پله‌ها. لیدهای I, II, III, IVR. Q-T = 0.60s. R-R = 0.86s. (Jervell A, Lange-Nielsen F. 1957)

• ۱۹۵۸ – ساموئل آلبرت لوین (Samuel Albert Levine): در سال ۱۹۵۸، ساموئل آلبرت لوین مورد مشابهی را گزارش کرد که شامل پسر جوانی بود که از سال ۱۹۴۹ تحت نظر بود و دارای ناشنوایی-گنگی، حملات سنکوپ و مرگ ناگهانی در سن ۱۳ سالگی بود [Levine, 1958].
• ۱۹۶۴ – فریزِر (Fraser): فریزِر در سال ۱۹۶۴ پیشنهاد کرد که اعضای خانواده هتروزیگوت افراد مبتلا به JLNS ممکن است طولانی شدن خفیف تا متوسط فاصله QT را نشان دهند.
• ۱۹۷۹ – راه‌اندازی ثبت بین‌المللی سندرم QT طولانی: در سال ۱۹۷۹، به منظور جمع‌آوری داده‌ها در مورد هر بیمار مبتلا به LQTS، ثبت بین‌المللی سندرم QT طولانی آغاز به کار کرد.
• ۲۰۰۱ – پیشرفت‌های تحقیقاتی با مقاله شوارتز و همکاران: در سال ۲۰۰۱، پیشرفت‌های مهمی در تحقیقات حاصل شد، از جمله مقاله‌ای از شوارتز و همکاران که نشان داد آریتمی‌های تهدیدکننده حیات در بیماران LQTS تمایل دارند تحت شرایط خاص و به شیوه ژن-خاصی رخ دهند.
• ۲۰۰۵ – بیست و پنجمین سالگرد ثبت بین‌المللی سندرم QT طولانی: در سال ۲۰۰۵، به مناسبت بیست و پنجمین سالگرد، این ثبت، کشفیات بالینی ۲۵ سال گذشته را جمع‌آوری کرده و اهداف آتی برای تحقیقات در این زمینه چالش‌برانگیز را تعیین کرد: «جستجوی ما برای کشف اسرار LQTS ادامه دارد» [PMID 15753228].

افراد مرتبط

در تاریخچه سندرم جروِل و لَنگه-نیلسن و سندرم QT طولانی، نام افراد زیر برجسته است:

• لوئیس مورکیو (Luís Morquio) (۱۸۶۷-۱۹۳۵)
• آنتون جروِل (Anton Jervell) (۱۹۰۱-۱۹۸۷)
• فِرد لَنگه-نیلسن (Fred Lange-Nielsen) (۱۹۱۹-۱۹۸۹)
• سزارینو رومانو (Cesarino Romano) (۱۹۲۴-۲۰۰۸)
• اوون کانر وارد (Owen Conor Ward) (۱۹۲۳-۲۰۲۱)

نام‌های جایگزین

سندرم جروِل و لَنگه-نیلسن با نام‌های دیگری نیز شناخته می‌شود:

• سندرم جروِل-لَنگه-نیلسن (Jervell-Lange-Nielsen syndrome – JLNS)
• سندرم QT طولانی اتوزومال مغلوب (Autosomal recessive long QT syndrome – LQTS)
• سندرم قلبی-شنوایی (Cardioauditory syndrome)

Ahmad Fotoohi